در صورتی که مانع قابل توجهی باشد و یقین به نرسیدن آب کند باید نماز را اعاده کند ولی نماز مامومین صحیح است اما اگر احتمال می دهد که مانع بعد از وضو بوجود آمده است نماز خودش نیز صحیح است.
هرگاه انسان احتمال دهد مانعى در اعضاى وضو وجود دارد اگر احتمال آن عقلايى است بايد وارسى كند، مثل اينكه بعد از گِل كارى يا رنگ كارى شك كند مقدارى گِل يا رنگ به دست او چسبيده است.
كسى كه در كارهاى وضو يا شرايط آن مثل پاك بودن آب و وجود مانع بر اعضاى وضو، زياد شك مىكند، بايد اعتنا نكند و مطابق معمول مردم انجام دهد
اگر مانع بسيار کوچک باشد (به‌اندازه دو میلیمتر) غسل صحيح است و الا بايد مانع را برطرف کنند و همان قسمت را به نيت غسل زیرآب بگيرند (نياز به تکرار غسل نيست) و نمازهايي که در اين مدت خوانده‌اند را قضا نمايند.
در فرض سؤال مانع را برطرف نموده و به نیت غسل همان قسمت را بشوید و این فاصله‌ها مشکل ایجاد نمی‌کند و نمازهایی که در این مدت خوانده، قضا نماید.
در صورتیکه بعد از سجده متوجه شود نماز صحیح است مگر این که در یادگیری مسأله کوتاهی شده باشد و عمدا این کار را انجام داده باشد.
اگر مانع بسیار کوچک بوده ( به اندازه دو میلیمتر) وضو و غسل و طواف و نماز آن صحیح می باشد در غیر این صورت طواف و نماز آن صحیح نیست بنابراین باید این دو عمل را اعاده کند و بقیّه اعمال او صحیح است و اگر نمى تواند شخصاً انجام دهد نایب بگیرد.
اگر در آن زمان توجهی نداشته تکلیفی ندارد و نماز و حجش صحیح است.
