از برخى از فرازهاى تاریخ بر مى آید که شیعیان گاه و بیگاه در مناسبت ها (تا آنجا که شرایط را مساعد مى دیدند) کنار مزار آن حضرت در کربلا مراسم سوگ و ماتم برپا مى داشتند و ائمّه(علیهم السلام) نیز از این عمل شادمان مى شدند و آنان را تشویق مى کردند. به عنوان نمونه:
عبداللّه بن حمّاد بصرى مى گوید: امام صادق(علیه السلام) به من فرمود: «به من خبر رسیده که در نیمه شعبان گروهى از ساکنین اطراف کوفه و دیگر نقاط، بر مزارامام حسین(علیه السلام)در کربلا گردهم مى آیند و زنانى نیز براى آن حضرت نوحه گرى مى کنند، و از این جمعیّت گروهى قرآن مى خواند و گروهى دیگر حوادث کربلا را بازگو مى کنند و جمعى نوحى گرى کرده و برخى نیز مرثیه مى خوانند».
گفتم: فدایت شوم، من نیز بخشى از آنچه را مى فرمایید، دیده ام.
امام(علیه السلام) فرمود: سپاس خداوندى راکه در میان مردم گروهى را قرار داد که به سوى ما مى آیند و براى شهداى ما مرثیه مى خوانند و دشمنان ما را کسانى قرار داد که گروهى از خویشاوندان (و دوستان ما) و دیگر مردم، آنان را بى اعتبار کرده و کار آنان را زشت و ناپسند مى شمرند.(1)
کوتاه سخن این که: مراسم سوگوارى براى امام حسین(علیه السلام) و یاران باوفایش به ویژه در ایّام محرّم و عاشوراى حسینى از گذشته، تاکنون ادامه داشته و شیعیان و علاقمندان به سالار شهیدان، در همه جاى عالم، به شیوه هاى گوناگون همه ساله در مصیبت آن حضرت به ماتم مى نشینند و ضمن یادآورى فداکارى و جانبازى حسین بن على(علیه السلام)و یارانش در مظلومیّت آنان نیز اشک مى ریزند.