امام حسن(علیه السلام) پس از شهادت پدر بزرگوارش خطبه اى خواند و مردم را براى جنگ بر ضدّ یاغیان شامى بسیج کرد. آن حضرت «عبیداللّه بن عبّاس» را به فرماندهى بخشى از لشکر خود منصوب ساخت و او را روانه جبهه نبرد کرد.
عبیدالله بن عبّاس کسى بود که دو فرزند خردسالش در زمان على(علیه السلام) توسّط «بسر بن ارطاة» فرمانده خونریز معاویه به شهادت رسیدند.(1)
معاویه که از ماجرا مطّلع شد، نامه اى خطاب به عبیداللّه بن عبّاس نوشت و از او خواست تا دست از امام(علیه السلام) بردارد و به او ملحق شود و در مقابل این کار، یک میلیون درهم بگیرد و نصف آن را هم نقداً پرداخت کرد; عبیدالله نیز فریب خورد و با جمعى از لشکریانش شبانه به معاویه پیوست و صبح گاهان لشکریان دیدند، بى فرمانده شده اند.(2)