در همان حال که امام(علیه السلام) براى نبرد با معاویه آماده مى شد و لشکر خود را به سمت جبهه نبرد روانه مى ساخت، توسّط گروهى از لشکریان خود مورد تعرّض قرار گرفت; این حرکات موذیانه و مانند آن که بدون تردید بى ارتباط با عوامل نفوذى معاویه و دسیسه هاى او نبود، سبب تضعیف روحیّه لشکر و پراکندگى آنان، و چنان که خواهد آمد در نهایت نیز منجر به صلح تحمیلى معاویه شد.
نفوذ عوامل معاویه در میان لشکر آن حضرت به قدرى شدید شد که مورّخان مى نویسند: یک بار امام حسن(علیه السلام) توسّط یکى از نیروهاى خودى در حال نماز با خنجر مورد تعرض قرار گرفت(1) و بار دیگر برخى از سپاهیانش سجّاده از زیرپاى حضرت کشیدند.(2)
و گاه برخى از بزرگان لشکر امام(علیه السلام) به معاویه نامه نوشتند که حاضرند امام مجتبى(علیه السلام) را دست بسته تحویل دهند و یا او را به قتل برسانند.(3)