107 ـ فرزندان امیرمؤمنان(علیه السلام)
فهرست موضوعات
جستجو 

 

1. عبدالله بن على

مادرش «ام البنین» است. او از برادرش حضرت ابوالفضل(علیه السلام) هشت سال کوچکتر است و در وقت شهادت امیرمؤمنان(علیه السلام) 6 ساله بوده است و در روز عاشورا بیست و پنج سال داشت.

پس از شهادت عده اى از بنى هاشم، حضرت ابوالفضل(علیه السلام) برادران خویش ـ عبدالله، عثمان و جعفر ـ را احضار کرد و فرمود: بروید جان خود را فداى برادر و امام خویش نمایید تا شما را در پیشگاه خدا به حساب آورم وانتقام شما را از دشمنان بگیرم.(1)

عبدالله که از دیگران بزرگتر بود به میدان رفت و این رجز را خواند:

أَنَا بْنُ ذِی النَّجْدَةِ وَالاَْفْضالِ *** ذَاکَ عَلِیٌّ الْخَیْرِ فِی الاَْفْعالِ

سَیْفُ رَسُولِ اللهِ ذُوا النِّکالِ *** فِی کُلِّ یَوْم ظاهِرِ الاَْهْوالِ

«من فرزند صاحب افتخار و فضیلت ها، على بن ابى طالبم که در رفتار از همه بهتر است. او شمشیر رسول خدا در سختى ها بود و در هر روز براى دشمنان مایه ترس و رعب بود».(2)

او دلاورانه مى جنگید تا آنکه «هانى بن ثبیت» بر او حمله کرد و شمشیرش را بر سرش فرود آورد. عبدالله در خاک افتاد و با چهره اى خونین به شهادت رسید.(3)


1. طبرى و ابن اثیر در اینجا اشتباه بزرگى کرده اند و عبارت را این گونه نقل کرده اند: «تَقَدَّمُوا حَتَّى أَرِثَکُمْ; بروید شهید شوید تا از شما ارث ببرم». (تاریخ طبرى، ج 4، ص 342 ; کامل ابن اثیر، ج 4، ص 76) این جمله گذشته از آنکه از شخصیتى چون قمر بنى هاشم با آن همه معرفت و ایثار قابل قبول نیست، اصولا موردى ندارد، زیرا مادر آنها ام البنین زنده بود و تا وقتى که مادر زنده باشد برادر وارث نیست. بلکه عبارت صحیح این است: تَقَدَّمُوا حَتّى أَرَاکُمْ قَدْ نَصَحْتُمْ لِلّهِ وَلِرَسولِهِ یعنى جلو بیفتید تا شما را ببینم (با فداکارى خود) براى خدا و رسولش خیرخواهى نمودید. (اعیان الشیعة، ج 1، ص 608). احتمال دارد که در نسخه اصلى «حَتّى أَثْأَرَکُمْ» بوده است که به معنى انتقام گرفتن است ولى طبرى و ابن اثیر آن را به اشتباه «حتّى أَرِثَکُمْ» نقل کرده اند.
2. ابصار العین، ص 34; اعیان الشیعه، ج 1، ص 608; مقاتل الطالبیین، ص 54 و فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 113.
3. بحارالانوار، ج 45، ص 38 .
 
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Lotus
Mitra
Nazanin
Titr
Tahoma
آبی
سبز تیره
سبز روشن
قهوه ای