1. عبدالله بن على
مادرش «ام البنین» است. او از برادرش حضرت ابوالفضل(علیه السلام) هشت سال کوچکتر است و در وقت شهادت امیرمؤمنان(علیه السلام) 6 ساله بوده است و در روز عاشورا بیست و پنج سال داشت.
پس از شهادت عده اى از بنى هاشم، حضرت ابوالفضل(علیه السلام) برادران خویش ـ عبدالله، عثمان و جعفر ـ را احضار کرد و فرمود: بروید جان خود را فداى برادر و امام خویش نمایید تا شما را در پیشگاه خدا به حساب آورم وانتقام شما را از دشمنان بگیرم.(1)
عبدالله که از دیگران بزرگتر بود به میدان رفت و این رجز را خواند:
أَنَا بْنُ ذِی النَّجْدَةِ وَالاَْفْضالِ *** ذَاکَ عَلِیٌّ الْخَیْرِ فِی الاَْفْعالِ
سَیْفُ رَسُولِ اللهِ ذُوا النِّکالِ *** فِی کُلِّ یَوْم ظاهِرِ الاَْهْوالِ
«من فرزند صاحب افتخار و فضیلت ها، على بن ابى طالبم که در رفتار از همه بهتر است. او شمشیر رسول خدا در سختى ها بود و در هر روز براى دشمنان مایه ترس و رعب بود».(2)
او دلاورانه مى جنگید تا آنکه «هانى بن ثبیت» بر او حمله کرد و شمشیرش را بر سرش فرود آورد. عبدالله در خاک افتاد و با چهره اى خونین به شهادت رسید.(3)