عبدالله بن زبير، كه فردى جاه طلب و ظاهر الصلاح بود، اندكى پيش از ورود امام
حسين (ع) به مكه در سال 60 وارد مكه شده در آنجا اقامت گزيده بود، ولى در مدت امام
حسين (ع) در مكه، او تحت الشعاع قرار گرفته و چندان مورد توجه مردم نبود. پس از
شهادت امام حسين (ع) ميدان را براى فعاليت او باز شد و در برابر يزيد اعلام مخالفت
كرده خود را خليفه خواند.
عبدالله با خاندان امير مومنان (ع) ميانهاى نداشت. او در برپايى فتنه «جمل» نقش
مهمى داشت و در دوران فعاليت در مكه، درود بر پيامبر را از آغاز خطبه حذف كرد و چون
در اين مورد از او پرسيدند، گفت: پيامبر خويشاوندان بدى دارد كه هنگام بردن نام او
گردن خويش را بر مى افرازند.(1) با توجه به اين سوابق كه امام سجاد (ع) از فتنه او
اظهار نگرانى مى كرد.(2) نيز گفتهاند كه اخراج حاكم مدينه و بنى اميه از اين شهر
با موافقت او صورت گرفته بوده است. (3)
(1). ابن واضح، تاريخ يعقوبى، نجف، المطبعة الحيدرية، 1384 ه".ق، ج 3، ص 8. (2). على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، فى معرفة الائمه. تبريز، مكتبه بنى هاشمى، 1381 ه".ق، ج 2، ص 299. (3). بلاذرى، همان ماخذ، ص 30.