يكى از شورانگيزترين بخشهاى زندگى امامان، برخورد و مبارزه آنان با سر رشته
داران ناشايست فكر و فرهنگ در جامعه اسلامى عصر خويش يعنى فقهأ، محدثان، مفسران،
قرأ و قضات دربارى است. ايشان كسانى بودند كه فكر و ذهن مردم را به سود قدرتهاى جور
جهت مى دادند و آنان را با وضعى كه خلفاى بنى اميه و بنى عباس مى خواستند در
جامعه حاكم باشد، عادت مى دادند و نسبت به آن وضع، مطيع و تسليم مى ساختند و
زمينه فكرى و ذهنى را براى پذيرش حكومت آنان فراهم مى كردند.
نمونه اين گونه برخورد در زندگانى سياسى امام چهارم، برخورد شديد آن حضرت با «محمد
بن مسلم زهرى» (124-58ق) محدث دربارى است.