ماه محرّم، ماه غم و اندوه اهل بیت(علیهم السلام) و شیعیان آنهاست و ماه شهادت و یادآورى دلاورى ها و شجاعت ها و ایثارهاى سیّدالشّهدا امام حسین(علیه السلام) و یاران باوفاى او در کربلاست; در حدیثى از امام على بن موسى الرّضا(علیهما السلام) آمده است که فرمود: «هنگامى که ماه محرّم فرا مى رسید، کسى پدرم را خندان نمى دید و همواره محزون و غمگین بود،تا روز دهم یعنى روز عاشورا; آن روز روزِ مصیبت و حزن و اندوه و گریه پدرم بود و مى فرمود: امروز روزى است که حسین(علیه السلام) شهید شده است».(1)
سزاوار است همه ارادتمندان اهل بیت(علیهم السلام) با تشکیل مجالس سوگوارى، هرچه باشکوهتر در تعظیم این شعائر بکوشند، و خطباى گرامى فلسفه شهادت آن بزرگواران و آثار مهمّ آن را براى بقاى اسلام و تشیّع، شرح دهند; مخصوصاً جوانان و نوجوانان خود را با این مراسم آشنا کنند و در انجام این مراسم از آنچه که مایه وهن مذهب در نظر دوست و دشمن مى شود، جدّاً بپرهیزند، و توجّه داشته باشند که عاشورا و مراسم حسینى است که اسلام را زنده نگه داشته است، و هر سال خون تازه اى در عروق اسلام جارى مى سازد، و تا مراسم حسینى، پرشور و پرشکوه برپاست، آسیبى به اسلام نخواهد رسید.