آداب و مقدّمات بجا آوردن نماز
فهرست موضوعات
جستجو 

نخست براى نماز، اذان و اقامه مى گویى، البتّه میان اذان و اقامه به سجده اى و یا نشستنى، فاصله مى اندازى و این دعا را در این میان مى خوانى:

اَللّهُمَّ اجْعَل قَلْبى بآرّاً، وَعَیْشى قآرّاً، وَ رِزْقى دآرّاً، وَاجْعَلْ لى عِنْدَ

خدایا دلم را نیک خواه و زندگانیم را بر قرار و روزیم را ریزان کن و برایم در کنار

قَبْرِ رَسُولِکَ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ مُسْتَقَرّاً وَ قَراراً(1)

قبر رسول خود صلى اللّه علیه و آله منزلگاه و جایگاهى قرار ده

و هرچه بخواهى در این وقت دعا مى کنى و از خداوند حاجت مى طلبى; زیرا در حدیث آمده است که میان اذان و اقامه، دعا رد نمى شود،(2) و بعد از اقامه مى گویى:

اَللّهُمَّ اِلَیْکَ تَوَجَّهْتُ، وَ مَرْضاتَکَ طَلَبْتُ، وَ ثَوابَکَ ابْتَغَیْتُ، وَ بِکَ

خدایا فقط به تو رو کنم و خشنودى تو را جویم و پاداش نیکت خواهم و به تو

آمَنْتُ، وَعَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَافْتَحْ قَلْبى

ایمان دارم و بر تو توکل کنم خدایا درود فرست بر محمّد و آلش و بگشا دلم را

لِذِکْرِکَ، وَثَبِّتْنى عَلى دینِکَ، وَلا تُزِغْ قَلْبى بَعْدَ اِذْ هَدَیْتَنى، وَهَبْ لى مِنْ

براى یاد کردنت و بر دین خودت پابرجایم دار و دلم را پس از این که راهنماییم کردى منحرف مساز و از

لَدُنْکَ رَحْمَةً، اِنَّکَ اَنْتَ الْوَهّابُ.(3)

نزد خود رحمتى به من ببخش که همانا تویى بخشنده.

آنگاه براى نماز مهیّا مى شوى و با تمام توجّه بدان روى مى آورى، و کوچکى خویش و عظمت و جلال الهى را در نظر مى آورى و آن گونه باش که گویا او را مى بینى و بپرهیز از این که با او سخن بگویى; ولى دلت به جانب دیگر متوجّه باشد. با وقار و خشوع به نماز مى ایستى در حالى که دستهایت را بر روى رانهایت، مقابل سر زانو مى گذارى و میان قدمهایت به اندازه سه انگشت تا یک وجب فاصله باشد (البتّه این براى مردان است) و به مکان سجده نگاه مى کنى، و آنگاه نیّت نماز مى کنى قربة الى اللّه و تکبیرة الإحرام را مى گویى.

مستحب است شش تکبیر دیگر قبل از آن اضافه کنى; در هر تکبیرى دستها را بلند مى کنى و تا محاذى نرمه گوش مى آورى در حالى که کف دستها رو به قبله است. و همه انگشتها به غیر از انگشت بزرگ را به هم مى چسبانى، آنگاه دعاى تکبیرها را مى خوانى، بدین نحو که پس از تکبیر سوم مى گویى:

اَللّهُمَّ اَنْتَ الْمَلِکُ الْحَقُّ الْمُبینُ، لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، سُبْحانَکَ اِنّى ظَلَمْتُ

خدایا تویى پادشاه برحق آشکار معبودى جز تو نیست منزهى تو و براستى من بر خویشتن

نَفْسى، فَاغْفِرْ لى ذَنْبى، اِنَّهُ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاَّ اَنْتَ.(4)

ستم کردم پس گناهم بیامرز که نیامرزد گناهان را جز تو

و پس از تکبیر پنجم مى گویى:

لَبَّیْکَ وَسَعْدَیْکَ، وَالْخَیْرُ فى یَدَیْکَ، وَالشَّرُّ لَیْسَ اِلَیْکَ، وَالْمَهْدِىُّ

بله آماده خدمتم خیر بدست توست و شر از تو نیست راه یافته

مَنْ هَدَیْتَ، عَبْدُکَ وَابْنُ عَبْدَیْکَ، ذَلیلٌ بَیْنَ یَدَیْکَ، مِنْکَ وَبِکَ وَلَکَ

کسى که تو راهنماییش کردى بنده تو و زاده دو بنده دیگرت پیش درگاهت از تو و با تو و براى تو

وَاِلَیْکَ، لا مَلْجَأَ وَلا مَنْجا وَلا مَفَرَّ مِنْکَ اِلاَّ اِلَیْکَ، تَبارَکْتَ وَ تَعالَیْتَ،

و بسوى توست نه پناهگاهى و نه جایى براى رهایى ونه گریزگاهى جز بسوى تو نیست منزهى تو

سُبْحانَکَ وَحَنانَیْکَ، سُبْحانَکَ رَبَّ الْبَیْتِ الْحَرامِ.(5)

و من خواهان رحمتم برتر و والایى منزهى تو اى پروردگار خانه محترم

و بعد از تکبیر هفتم مى خوانى:

وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ، عالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهادَةِ،

من رو بسوى آن کس کنم که آسمانها و زمین را آفرید داناى نهان و آشکار است

حَنیفاً مُسْلِماً وَما اَنَا مِنَ الْمُشْرِکینَ، اِنَّ صَلاتى وَنُسُکى وَ مَحْیاىَ وَمَماتى

با حال اعتدال و تسلیم و از مشرکان نیستم همانا نماز و عبادت و زندگى و مرگ من

للهِِ رَبِّ الْعالَمینَ، لا شَریکَ لَهُ وَبِذلِکَ اُمِرْتُ وَ اَ نَا مِنَ الْمُسْلِمینَ.(6)

از خدا پروردگار جهانیان است که شریکى براى او نیست و بدان مأمورم و من از مسلمانانم.

 


1. همان مدرک، صفحه 46.
2. همان مدرک، صفحه 46.
3. مفتاح الفلاح، صفحه 46.
4. همان مدرک، صفحه 49.
5. فقیه، جلد 1، صفحه 304، حدیث 916 و مصباح کفعمى، صفحه 15 (با اندکى تفاوت).
6. مفتاح الفلاح، صفحه 50.
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Lotus
Mitra
Nazanin
Titr
Tahoma
آبی
سبز تیره
سبز روشن
قهوه ای