در روایت دیگرى از امام صادق(علیه السلام) آمده است که هر فرد باایمانى، هر بیمارى پیدا کند و بر موضوع درد خود، دست بمالد و با خلوص نیّت بگوید:
وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفـآءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ، وَلا یَزیدُ الظّالِمینَ
و نازل کنیم از این قرآن چیزى را که شفا و رحمت است براى مؤمنان و نیفزاید ستمکاران را
اِلاَّ خَساراً.
جز خسران و زیان».
از آن درد عافیت یابد و مصداق این سخن در خود آیه آمده است که فرمود: «شِفآءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ».(1)