امام حسین(علیه السلام) پس از روبه رو شدن با لشکر حرّ بن یزید ریاحى و توقّف در صحراى کربلا، خطبه اى قرائت کرد. در بخشى از آن خطبه فرمود: «أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ، وَأَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهى عَنْهُ، لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِی لِقاءِ اللهِ; اى یاران من! آیا نمى بینید که حق فراموش شده و باطل صحنه جامعه را فرا گرفته است؟ در چنین شرایطى انسان مؤمن باید (در مسیر زنده کردن حق و میراندن باطل) آماده لقاى الهى باشد».(1)