امام(علیه السلام) در این خطبه درباه صفات خدا داد سخن سر داده و بیش از هفتاد وصف از اوصاف الهى را در آن بیان کرده است که در هیچ خطبه دیگرى گستردگى ذکر صفات جلال و جمال، در این حدّ دیده نمى شود.
در واقع امام(علیه السلام) در این خطبه قدرت بیان اندیشه الهى خود را در شرح پیچیده ترین مسائل اعتقادى نشان داده و همه دقایق صفات ثبوتى و سلبى و اضافى حق تعالى را با نظم خاصّى بر شمرده است و سزاوار است که آن را به منزله سوره توحید ـ که در روایات به عنوان یک سوم قرآن شمرده شده است ـ در نهج البلاغه بدانیم.
این خطبه در واقع یک بخش است و آن شرح اسما و صفات خداست; ولى آن را با کمى مسامحه مى توان به سه بخش تقسیم کرد: بخشى درباره صفات ثبوتى خداوند سخن مى گوید و بخشى دیگر درباره صفات سلبى و بخشى هم به قدرت پروردگار در مسأله معاد و بازگشت انسانها به زندگى مجدّد اشاره دارد.
در مجموع، هر کس این خطبه را با دقّت بررسى کند مى داند که هرگز فیلسوفان الهى جهان در گذشته و حال خدا را این گونه دقیق و روشن، زیبا و جالب معرفى نکرده اند و حتى اگر مطالعه کننده مسلمان هم نباشد بر گوینده این سخنان هزاران آفرین مى گوید.