در این بخش از خطبه آمده بود که ابلیس فرشته اى بود که خدا او را به جهت گناه سنگینش از بهشت بیرون راند و مطرود درگاه حق شد.
این تعبیر ممکن است این تصور را ایجاد کند که ابلیس واقعاً از فرشتگان بوده است، در حالى که قرآن با صراحت مى گوید: «(کَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ); او از جن بود سپس از طاعت فرمان پروردگارش خارج شد».(1) از سوى دیگر قرآن به وضوح مى گوید: فرشتگان معصوم اند و هرگز گناه نمى کنند: «(بَلْ عِبَادٌ مُّکْرَمُونَ * لاَ یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ); آنها بندگان گرامى خدا هستند در هیچ سخنى بر او پیشى نمى گیرند و فرمان او را به گردن مى نهند».(2)
چگونه ممکن است فرشته معصوم نه تنها نافرمانى کند، بلکه راه کفر و معارضه با پروردگار را بپوید؟!
از اینجا روشن مى شود که ابلیس به موجب داشتن عبادات فراوان در صفوف فرشتگان جاى گرفته بود; نه اینکه واقعاً جزء فرشتگان بود. این تعبیر گرچه تعبیرى مجازى است; ولى با وجود قرائن روشن نباید جاى تردید باشد.
1. کهف، آیه 50.
2. انبیاء، آیه 26 و27.