کَلَّمَ بِهِ طَلْحَةَ وَ الزُّبَیْرَ بَعْدَ بَیْعَتِهِ بِالْخِلافَةَ وَ قَدْ عَتَبا عَلَیْهِ مِنْ تَرْکِ مَشْوِرَتِهِما، وَالاسْتِعانَةِ فی الأُمُورِ بِهِما
از سخنان امام(علیه السلام) است هنگامى که طلحه و زبیر بعد از بیعت با امام به او اعتراض کردند که چرا در کارها با آنها مشورت نکرده و از آنها کمک نگرفته است (امام این سخن را در پاسخ آنها بیان فرمود).(1)
1. سند خطبه:
در کتاب مصادر نهج البلاغه، تنها منبعى را که براى این خطبه قبل از سیّد رضى ذکر کرده، کتاب نقض العثمانیة نوشته ابوجعفر اسکافى (م 240) است و از سخن او بر مى آید که این کتاب را خودش مشاهده نکرده; بلکه از گفتار ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغه، ج 7، ص 36-41 استفاده کرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 102) مرحوم علاّمه مجلسى نیز آن را در بحارالانوار، ج 32، ص 21 از شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید نقل کرده است.