قَالَ رَسُولُ اللهِ(صلى الله علیه وآله): «اِنَّ المُؤْمِنَ یَأْخُذُ بِأدَبِ اللهِ، اِذا أَوْسَعَ اللهُ عَلَیْهِ اِتَّسَعَ، وَاذا أَمْسَکَ عَنْهُ أَمْسَکَ».(1)
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى فرماید: «مؤمن مؤدّب به ادب خداست، مى بیند خداوند با او چه رفتار مى کند، هر وقت نعمت بیشترى به او داد او هم وسعت بیشترى در کار خیرش مى دهد (چنان نیست که بخیل در علم، مال و خدماتش باشد) و وقتى ندارد وظیفه اى هم ندارد».
مقصود روایت همان قسمت اوّل است که وقتى خداوند سرمایه اى به او مى دهد که شامل انواع سرمایه هاى مادّى ومعنوى مثل مقام، نفوذ اجتماعى، علم، قوه تفکر و... مى شود، از آن سرمایه استفاده مى کند و هرچه عنایت خدا به او بیشتر شود او هم عنایتش به دیگران بیشتر مى شود.
حضرت استاد به تناسب روز درباره وحدت بحثى را ارائه دادند که در ذیل آورده مى شود:
در مورد وحدت سه مطلب عمده قابل توجّه است: