سؤال: مى دانیم رهبانیّت همیشه - مخصوصاً در زمان مریم (مادر عیسى (علیه السلام)) - حرام بوده است; پس چرا زن عمران (مادر مریم) هنگامى که باردار بود نذر کرد که اگر خدا فرزندى به او مرحمت کند او را راهب کند؟
پاسخ: هرگز مادر مریم چنین نذرى نکرده بود بلکه او نذر کرده بود که هرگاه خداوند فرزند ذکورى به او دهد او را خدمتکار «بیت المقدّس» قرار دهد نه راهب، و او را از هرگونه خدمت به پدر و مادر آزاد سازد تا به وظایف خدمتکارى مسجد برسد.
قرآن مجید شرح این جریان را چنین نقل مى فرماید: «اِذْ قالَتِ امْرَاَةُ عِمْرانَ رَبِّ اِنِّى نَذَرْتُ لَکَ مَا فِى بَطْنِى مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّى اِنَّکَ اَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلیمُ; (به یاد آورید) هنگامى را که همسر «عمران» گفت: خداوندا! آنچه را در رحم دارم، براى تو نذر کردم که «محرَّر» (و آزاد براى خدمت خانه تو) باشد. از من بپذیر که تو شنوا و دانایى!» (1)
مفسّران مى گویند مقصود از کلمه محرَّر خدمتکار معبد است و علّت این که به خدمتگزار اماکن مقدّس «محرَّر» که به معناى آزاد شده است مى گفتند، این است که خدمتگزاران این امکان مقدّس از انجام سایر خدمات اجتماعى و تهیّه وسایل زندگى براى پدر و مادر معاف و آزاد بودند.
بنابر این، آنچه مورد نذر بوده خدمتکارى او بود و هرگز سخنى از رهبانیّت در میان نبوده است و رهبانیّت به معناى ترک دنیا و ترک ازدواج، برخلاف قانون آفرینش است و هرگز در هیچ مذهبى مجاز نبوده است.