مفسران اسلامى چنین نقل کرده اند: پیامبر(صلى الله علیه وآله) هنگامى که در «مکّه» بود، شبى بر کوه صفا بر آمد و مردم را به سوى توحید و یکتاپرستى دعوت نمود، مخصوصاً تمامى طوائف قریش را صدا زد و آنها را از مجازات الهى برحذر داشت، تا مقدار زیادى از شب گذشت، بت پرستان «مکّه» گفتند: اِنَّ صاحِبُنا قَدْ جُنَّ باتَ لَیْلاً یَصُوتُ اِلَى الصَّباحِ!:
«رفیق ما دیوانه شده، از شب تا صبح نعره مى کشید»! در این موقع آیه فوق نازل شد و به آنها در این زمینه پاسخ دندان شکنى داد.(1)
با این که آیه شأن نزول خاصى دارد، در عین حال چون دعوت به شناخت پیامبر(صلى الله علیه وآله) و هدف آفرینش و آمادگى براى زندگى دیگر مى کند، با بحث هاى گذشته که پیرامون «گروه دوزخى و بهشتى» سخن مى گفت، پیوند روشنى دارد.