40 إِلاّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذینَ کَفَرُوا ثانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُما فِی الْغارِ إِذْ یَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللّهُ سَکینَتَهُ عَلَیْهِ وَ أَیَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها وَ جَعَلَ کَلِمَةَ الَّذینَ کَفَرُوا السُّفْلى وَ کَلِمَةُ اللّهِ هِیَ الْعُلْیا وَ اللّهُ عَزیزٌ حَکیمٌ
ترجمه:
40 ـ اگر او را یارى نکنید، خداوند او را یارى کرد; آن هنگام که کافران او را (از مکّه) بیرون کردند، در حالى که دومین نفر بود (و یک نفر بیشتر همراه نداشت); در آن هنگام که آن دو در غار بودند، و او به همراه خود مى گفت: «غم مخور، خدا با ماست»! در این موقع، خداوند سکینه (و آرامش) خود را بر او فرستاد; و با لشکرهائى که مشاهده نمى کردید، او را تقویت نمود; و گفتار (و هدف) کافران را پائین قرار داد، (و آنها را با شکست مواجه ساخت;) و سخن خدا (و آئین او)، بالا (و پیروز) است; و خداوند عزیز و حکیم است!