«وَجْه» در لغت به معنى «صورت» است و گاهى به معنى «ذات» به کار برده مى شود. بنابراین «وجه اللّه» یعنى ذات خدا. انفاق کنندگان باید نظرشان ذات پاک پروردگار باشد، پس ذکر کلمه «وجه» در این آیه و مانند آن، متضمن یک نوع تأکید است; زیرا هنگامى که گفته شود: «براى ذات خدا» تأکید آن از «براى خدا» بیشتر است، یعنى حتماً براى خدا باشد و نه دیگرى!
به علاوه، معمولاً صورت انسان، شریف ترین قسمت ظاهرى بدن اوست; زیرا اعضاى مهم بینائى و گویائى در آن قرار گرفته است به همین دلیل، هنگامى که کلمه «وجه» به کار برده شود، شرافت و اهمیت را مى رساند، در اینجا هم به طور «کنایه» در مورد خداوند به کار برده شده است و در واقع یک نوع احترام و اهمیت از آن فهمیده مى شود، بدیهى است خدا نه جسم است و نه صورت دارد.
* * *