از آیات فوق به خوبى استفاده مى شود که دلبستگى مجاهدان به زندگى دنیا آنها را در امر جهاد سست مى کند.
مجاهدان راستین باید مردمى پارسا، زاهدپیشه و بى اعتنا به زرق و برق ها باشند. امام على بن الحسین(علیه السلام) در ضمن دعائى که براى مرزبانان کشورهاى اسلامى مى کند چنین مى گوید:
وَ أَنْسِهِمْ عِنْدَ لِقائِهِمُ الْعَدُوَّ ذِکْرَ دُنْیاهُمُ الْخَدّاعَةِ الْغَرُورِ وَ امْحُ عَنْ قُلُوبِهِمْ خَطَراتِ الْمالِ الْفَتُونِ:
«بارالها! فکر این دنیاى فریبنده را به هنگامى که آنها در برابر دشمنان قرار مى گیرند از نظرشان دور فرما! و اهمیت اموال فتنه انگیز و دلربا را از صفحه قلوبشان محو نما»! (تا با دلى لبریز از عشق تو براى تو پیکار کنند).(1)
و به راستى اگر شناخت درستى از وضع دنیا و آخرت و چگونگى این دو زندگى داشته باشیم، در مى یابیم که این یکى در مقابل آن، به قدرى محدود و ناچیز است که به حساب نمى آید. در حدیثى که از پیامبر(صلى الله علیه وآله) در این زمینه نقل شده است مى خوانیم:
وَ اللّهِ مَا الدُّنْیا فِى الآخِرَةِ اِلاّ کَما یَجْعَلُ أَحَدُکُمْ اِصْبَعَهُ فِى الْیَمِّ ثُمَّ یَرْفَعُها فَلْیَنْظُرْ بِمَ تَرْجِعُ:
«به خدا سوگند! دنیا در برابر آخرت مثل این است که: یکى از شما انگشت خود را در دریا بزند و سپس بردارد و بنگرد چه مقدار از آب دریا را با آن برداشته است»؟!(2)