🔹 دين اسلام به عنوان يك «آئين جامع» كه تمام نيازمندي هاى مادى و معنوى در آن پيش بينى شده پا به عرصه ظهور گذاشت. با توجه به اينكه اسلام توجه خاصى به حمايت از محرومان و مبارزه با فاصله طبقاتى دارد، زكات مهم ترين نقشها را در اين حمايت و مبارزه به عهده دارد.

🔹 موارد مصرف زکات در قرآن چنين است: کمک به فقيران و مستمندان، حقوق كسانى كه براى جمع آورى آن مى كوشند، جلب و جذب غير مسلمانان به اسلام، خريدن و آزاد ساختن بردگان، اداى دين بدهكارانى كه از پرداختن بدهى خود عاجزند، کمک به افرادى كه در سفر وا مانده اند، و هر کار خيري راه خدا و امور عام المنفعه.

🔹 رفع شدن نيازهای مذکور از بستر جامعه نه تنها موجب گسترش «عدالت اجتماعي» مي گردد بلکه زمينه شکل گيری «امنيت اجتماعی و مالی» را نیز به عنوان يکی از اساسی ترين مؤلفه هاي «عدالت اجتماعي» فراهم مي آورد.

قرآن هشت مورد براي مصرف «زكات» بيان كرده است كه عبارتند از: گروه اول نیازمندان که شامل فقرا، مساکین، بردگان، بدهکاران و ورشکستگان می شود، گروه دوم كسانى که در جمع آورى، حفظ و رساندن زکات به بيت المال زحمت مى كشند، گروه سوم شامل مصالح مسلمين، اعم از هزينه هاى جهاد، بناى مساجد، تأسيس مدارس، تبلیغ دین و تأليف قلوب غیر مسلمان می شود و ....

«زكات»، يكى از اركان مهم اسلام است و ترك آن از بزرگترين گناهان كبيره محسوب مى شود که در قرآن، هم رديف شرك و تكذيب معاد شمرده شده و اين عمل از اسباب سقوط در دوزخ است. قرآن مى فرمايد: «واى بر مشركان! همان ها كه زكات را ادا نمى كنند و نسبت به آخرت كافرند». زكات در ميان دستورات اسلام موقعيت خاصى دارد؛ زيرا پرداختن آن نشانه به رسميت شناختن حكومت اسلامى و ترك آن، غالباً نوعى طغيان و سركشى و قيام بر ضدّ حكومت است و مى دانيم قيام بر ضد حكومت اسلامى موجب كفر است.

آیه 60 سوره توبه، مصارف زکات را بیان کرده و آن را در هشت مصرف خلاصه مى کند: 1- فقیران. 2- مساکین. 3- عاملان جمع آورى زکات. 4- جلب محبت و تألیف قلوب؛ یعنى کسانى که با تشویق مالى، مى توان محبت آنان را براى پیشبرد اهداف اسلامى جلب نمود. 5- آزاد ساختن بردگان. 6 ـ اداء دین بدهکارانی که بدون جرم و تقصیر، بدهکار شده و از اداى آن عاجزند. 7- در راه خدا؛ منظور، تمام راه هائى است که به گسترش و تقویت آئین الهى منتهى شود.  8 ـ در راه ماندگان.

عید در لغت از ماده عود به معنى بازگشت است. در اسلام به مناسبت این که در پرتو اطاعت و عبادت یک ماهه رمضان، و یا انجام فریضه بزرگ حج، صفا و پاکى فطرى نخستین به روح و جان انسان باز مى گردد، به آن روز عید گفته شده است. هم چنین به روز نزول مائده بر حوّاریون عیسى(ع)، عید گفته می شود زیرا روز بازگشت به پاکى و ایمان به خدا است. از سویی امام على(ع) در روایتی می فرمایند: «هر روز که در آن معصیت خدا نشود، عید است»، از این رو، عید، روز ترک گناه، و روز پاکى و بازگشت به فطرت نخستین است.

باید توجّه کرد که این مقدّرات و سرنوشت انسان بر اساس اسباب و عللی که «اراده و اختیار بشر» نیز جزئی از آن است، رقم می خورد؛ بنابراین، با وجود تلاش اختیاری انسان مقدراتش تقدیر می شود. ضمن اینکه بخشی از مقدّرات انسان غیر حتمی بوده و قابل تغییر است.

حقيقت توبه، بازگشت از نافرمانى خدا به سوى اطاعت اوست، كه ناشى از پشيمانى فرد نسبت به اعمال گذشته مى باشد. برای خروج از حالت گناه، فرد باید مراحلی را طی کند و وظایفی را انجام دهد، تا توبه حقیقی داشته باشد، يعنى تا آنجا كه در توان دارد، آثار سوء گناهان گذشته را از درون و برون وجود خويش و افراد و جامعه برچيند. لذا می بینیم قرآن مجيد عبارت «...تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ اصْلَحُوا» را بیان می کند و اصلاح نسبت به گناهان مختلف، متفاوت است.

ایشان مى‌فرمايند: «خانه‌هاى خود را با تلاوت قرآن نورانى كنيد و آنها را مثل قبرستان خاموش و تاريك نكنيد، همان‌طور كه يهود و نصارى رفتار كردند كه عبادت را مخصوص معابد قرار دادند و خانه‌ها را تعطيل كردند [و در خانه‌ها خبرى نبود] پس هر خانه‌اى كه در آن زياد تلاوت قرآن شود، خير و بركت در آن زياد مى‌شود، گشايش [در مال، ثروت، دانش، محبت، قدرت و ...] در اهل خانه پيدا شده و آن خانه بر اهل آسمان نورافشانى مى‌كند، همان‌طور كه ستارگان بر اهل زمين نورافشانى مى‌كنند».

آغاز نزول «قرآن» در ماه رمضان و در «شب قدر» بوده است. شب قدر ـ نزد اماميّه ـ ميان دو شب مردّد است: شب 21 و 23 ماه مبارك رمضان. آغاز «وحى رسالى» نيز در 27 ماه رجب، 13 سال پيش از هجرت بوده است؛ البته نزول «قرآن» به عنوان كتاب آسمانى، سه سال تأخير داشت كه به «دوره فَتْرت» معروف است. پيامبر(ص) در اين مدت دعوت خود را سرّى انجام داد تا آيه نازل شد كه «آنچه را مأموریت دارى، آشکار ساز» و با اين دستور دعوت عمومي آغاز گشت.

نزول قرآن در «شب قدر» منافاتي با بعثت پيامبر(ص) در 27 رجب ندارد؛ چون بر اساس تاریخ حیات پیامبر(ص)؛ نزول قرآن سه سال پس از بعثت انجام گرفته و در سه سال اول بعثت، دعوت سرّي بوده و هنوز برای اسلام کتابی نازل نشده بود؛ اما وقتي آيه «فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ» نازل شد دعوت حضرت علني شد.

تعبیرات امام علی(ع) در خطبه 3 و 26 نهج البلاغه، نشان می دهد که سخت ترین روزهاى عمر ایشان، بیست و پنج سالی بود که بعد از رحات رسول خدا(ص) در گوشه خانه نشسته و ناظر اَعمالِ بى رویه اى بود که به نام حکومت اسلامى انجام مى گرفت؛ اعمالى مانند: تحریف عقاید و اشتباه در فهم احکام اسلام و ارتکاب انواع تبعیضات و بى عدالتى ها و سرانجام تبدیل حکومت اسلامى به سلطنت خودکامه اى همانند سلطنت فرعون و قیصر و کسرا، توسط معاویه.

موضوع تعدد همسران پیامبر اکرم(ص) مسأله ای جدید در میان انبیای الهی نیست بلکه حضرت داوود(ع) نیز دارای همسران متعددی بوده است. حال چگونه یهودیان در این جهت به پیامبر اسلام(ص) خرده می گیرند. از این رو در «شموئیل» آمده است: «میشل، دختر دوم شائول، اولین عیال داوود(ع) بود. در دورانی که داوود(ع) مغضوب بود این زن از او گرفته شد و از آن به بعد با چندین زن یکی پس از دیگری ازدواج کرد، ولی با این حال همیشه خواستار پس گرفتن زن اوّل خود بود. و ...».

«محمّد بن ابى بكر» فرزند خلیفه اول و «اسماء بنت عميس» است كه در ابتدا همسر «جعفر بن ابى طالب» بود و سپس همسر ابوبكر شد و بعد از آن به همسري امام على(ع) در آمد. محمّد از زمان كوچكي در دامان على(ع) و در سايه او پرورش يافت. او كه در حجّة الوداع سال دهم هجرى متولد شد در زمان خلافت امام علي(ع) حاكم مصر شد و در جنگ با لشكر عمروعاص شكست خورد و به طرز فجيعي به شهادت رسيد. او از ياران خاصّ امام على(ع) بود، بعضى او را از مقرّبان و بعضى از حواريّين امام شمرده اند و اين تعبيرات نشانه نهايت نزديكى او به امام على(ع) است.

«حس خُلق» در تعاليم اسلامي، به مجموعه اي از صفات رفتاری همانند: گشاده رويى، اظهار محبت، چهره خندان و تحمل و بردبارى در مقابل مزاحمت هاى دیگران گفته می شود. امام صادق(ع) در تعریف حسن خلق مي فرمايند: «با نرمش و مدارا با مردم رفتار می كنى، و سخن خويش را نیکو می گردانى، و برادرت را با خوش رويى ملاقات می نمايى». هم چنين پيامبر(ص) در حدیثی می فرمايند: «تفسير حسن خلق اين است كه هر مقدار از دنيا به او برسد، خشنود شده و اگر به دنيا نرسد خشمناك نشود».