دهلوى می گوید: «زمانی از حدیث تشبیه برترى علی(ع) از خلفاى ثلاثه اثبات مى شود که آنها در ویژگیهاى یاد شده یا مانند آنها، با پیامبران یاد شده برابر نباشند». پاسخ: روایات تشبیه خلفاى ثلاثه به برخى پیامبران، ساختگى و سند آنها مخدوش است. از طرفى، وقتی طبق حدیث تشبیه، برترى علی(ع) بر انبیا(ع) اثبات شد، دیگر نیازى به اثبات برترى آن حضرت بر خلفا نیست. همچنین خود ابوبکر با شنیدن حدیث تشبیه به برتری علی(ع) اعتراف کرده. دهلوى نیز به اینکه اهل تسنّن چنین مرتبتى را درباره شیخین باور ندارند، اعتراف مى کند.

سبکی می گوید: ذهبى گفته: «عبدالله بن مسعود را در روش و سیره، به نبىّ اکرم(ص) تشبیه مى کنند» لیکن من نمى توانم کسى را در هیچ امرى، به رسول خدا(ص) تشبیه کنم. چرا که نه ابن مسعود و نه ابوبکر و نه حتّى عمر، بدان پایه نیستند که با فرستاده خاتم، همانند شوند. سبکى این تشبیه را روا نمى دارد. بنابراین اگر امیرالمؤمنین(ع) معصوم و برترین مردم پس از پیامبر(ص) نبود، نبىّ اکرم(ص) وى را به پیامبران پیشین تشبیه نمى فرمود؛ زیرا این تشبیه قطعاً بدون عصمت و افضلیّت نارواست.

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از بریده اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از افراد مورد وثوق و اعتماد نزد اهل سنت اند.

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از عمران بن حُصین اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از مشاهیر و ثقات مورد قبول اهل سنت اند.

این حدیث را ترمذی نقل کرده و می گوید: حسن است. نسائی و احمد بن حنبل نیز آن را نقل کرده اند. ابن حبان نیز آن را در صحیح خود نقل کرده و تصحیح نموده است. حاکم نیشابوری می گوید: این حدیث صحیح است. ابن حجر بعد از نسبت دادن آن به ترمذی می گوید: سند آن قوی است. ناصرالدین البانی که امروزه مورد قبول علمای اهل سنت است، این حدیث را در«سلسلة الاحادیث الصحیحة» نقل کرده و سعی بلیغ در تصحیح سند آن نموده است.

امیر، سیّد على بن شهاب الدین بن محمّد همدانى، جامع دانشهاى آشکار و پنهان بود. او صاحب آثار مشهورى در علوم باطنى است. مانند: «النقطة» و«شرح الأسماء الحسنى» و«شرح فصوص الحکم» و«شرح القصیدة الهمزیّة الفارضیّة». وى پیوسته در جهانگردى بود و سه بار، همه شهرهاى جهان را گشت و موفّق شد هزار و چهارصد تن از اولیا را ببیند. وى دوشنبه دوازده رجب 714 ق در همدان به دنیا آمد و در ششم ماه ذى حجّه سال 786 از دنیا رفت.

وقتی گزارش جنگ جمل توسط نامه عایشه به حفصه رسید، کنیزان خود را فراخواند تا برایش بخوانند و دف زنند و به آنان دستور داد که در آوازه خوانى خود، این اشعار را بخوانند: «على مانند اسب سرخْ مو اگر جلو رود، پى شود و اگر عقب نشیند، کشته شود» .امّ کلثوم دختر على(ع) این خبر را شنید، چادر به سر کرد و نزد آنان رفت و به او گفت: اگر تو و عایشه  امروز علیه على(ع) همدست شده اید، در گذشته نیز علیه برادرش (پیامبر) همدست شدید؛ که خداوند شما را در آیه 4 سوره تحریم، توبیخ کرد.

عاصمى، با اسناد خودش نقل کرده، پيامبر(ص) فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و بردبارى ابراهيم و توانمندى موسى را ببيند، على بن ابى طالب را بنگرد». همچنين محمّد بن ابى زکريّاى ثقه، محمّد بن يحياى ثقه و حسين بن محمّد بستى، با اسناد خودشان حديث تشبيه را روايت نموده اند.

زیدیه یمن تا قبل از ظهور وهابیت گرایش به امامیه داشتند؛ اما بعد از به قدرت رسیدن وهابی ها در عربستان، کشورها یی مثل بحرین و یمن را با اعمال محدودیت تحت تأثیر افکار خود قرار دادند. امامان زیدیه هم که مرفه‌ ترین مردم یمن بودند، مصلحت دیدند با عقاید دینی رایج در منطقه منطبق شوند. البته مهمترین عامل، فشار سیاسی حکومت یمن بود که شدیدا از وهابیت خط می گرفت؛ آنان به کتابخانه‌ها حمله کرده و کتابها را آتش زدند، از فعالیت مدارس دینی جلوگیری کردند و علمای زیدی را کشتند.

اولا: متبادر از لفظ«ولىّ» همان معناى اولى به تصرف و امامت و سرپرستى است. ثانیاً: در این حدیث، پیامبر(ص) ولایت بعد از خودش را منحصر بر حضرت على(ع) کرده و مى دانیم که ولایت به معناى محبت و نصرت منحصر به یک شخص خاص نیست و براى همه مؤمنان ثابت است. ثالثاً: با در نظر گرفتن شأن صدور این روایت پى مى بریم این حدیث مربوط به معناى سرپرستى و اولى به تصرف بودن اوست.

علّامه محمّد امیر صنعانى از محبّ طبرى نقل می کند: رسول خدا(ص) على(ع) را به پنج تن از پیامبران(ع) تشبیه کرده است. وى مى گوید: ابو الحمراء از پیامبر(ص) نقل کرده است که حضرتش فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و بردبارى ابراهیم و زهد یحیى بن زکریّا و صلابت موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

فخر رازى در«الأربعین» از احمد و بیهقى، از پیامبر(ص) چنین روایت کرده: «هر که مى خواهد دانش آدم و تقواى نوح و بردبارى ابراهیم و شکوه و عظمت موسى و عبادت عیسى را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

شیخ محمّد صدر العالم از ابونعیم نقل کرده است که پیامبر(ص) مى فرماید: «هر کس دیدن دانش آدم و فهم نوح و دوستىِ ابراهیم با خداى متعال، او را شادمان مى سازد، على بن ابى طالب را بنگرد».

اولا: اصل «وجود» انسان، به عنوان امری برآمده از فیض الهی، بر «عدم» او ترجیح دارد و سعادت و شقاوت امری عارضی و اکتسابی است؛ ذات خداوند اقتضای آفرینش موجودات را دارد و هر چیزی که اقتضای هستی یافتن را داشته باشد از سوی خدا فیض وجود را دریافت می کند.
ثانیا: خداوند انسان ها را بر فطرت پاک آفریده و انسان گنهکار از ابتدا گنهکار نبوده و با اختیار این مسیر را انتخاب کرده است؛ لذا خلقت او منافاتی با عدل الهی ندارد؛ بله خداوند از ازل می دانست چه کسانی گنهکار خواهند بود، اما این علم ازلى سبب اجبار انسان بر عملی نمى شود!
ثالثا: بهشتی شدن همه انسان ها تنها با جبر سازگار است؛ زیرا در فرض بهشتی شدن همگان، باید انسان هایی را تصور کنیم که جز خوبی چیزی را انتخاب نکنند و الا محکوم به عدم می باشند. بدیهی است که در چنین وضعیتی، اختیار معنا نخواهد داشت.
رابعا: اگر قرار بود خلقت ابنای بشر از سوی خداوند فقط به بندگانی تعلّق گیرد که اطاعت می کنند و به بهشت می روند، اصولا خود بهشت و نعمات آن نیز بیهوده بود؛ زیرا بهشت پاداش کسانی است که با انتخاب های درست خویش امتحان های سخت الهی را پشت سر گذاشته و فضیلت های وجودی خود را به فعلیت رسانده باشند.