گفتار حكيمانه 425إِنَّ لِلّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمُ اللّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ،
فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا; فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا
مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَها إِلَى غَيْرِهِمْ.
امام عليه السلام فرمود:
خداوند بندگانى دارد كه نعمت هاى خاصى را به آنان بخشيده تا بندگان ديگر از آن بهره گيرند، به همين دليل مادامى كه از اين نعمت ها به ديگران مى بخشند خدا آن را در دستشان نگه مى دارد اما هنگامى كه آن نعمت ها را از ديگران دريغ داشتند از آن ها مى گيرد و آن را به گروهى ديگر مى دهد (كه اين شكرانه را انجام مى دهند).[1]
----------------------------------------------
[1]. سند گفتار حكيمانه:
اين كلام نورانى را مرحوم آمدى در غررالحكم با تفاوت هايى آورده كه به احتمال قوى منبع ديگرى غير از نهج البلاغه نزد او بوده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 300).
اضافه مى كنيم: همين سخن با تفاوت مختصرى در تاريخ بغداد نوشته خطيب بغدادى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)نقل شده است. (تاريخ بغداد، ج 9، ص 466).