گفتار حكيمانه 470وَسُئِلَ عَنِ التَّوْحِيدِ وَ الْعَدْلِ، التَّوْحِيدُ أَلاَّ
تَتَوَهَّمَهُ، وَالْعَدْلُ أَلاَّ تَتَّهِمَهُ.
از آن حضرت درباره توحيد و عدل سؤال شد،
امام عليه السلام فرمود:
توحيد آن است كه خدا را در وهم و انديشه نياورى و عدل آن است كه او را متهم نسازى (اشاره به اينكه ذات خداوند در انديشه هيچ كس نمى گنجد و بدانيم در تقسيم نعمت هايش عدالت و حكمت را رعايت مى فرمايد)[1]
---------------------------------------
[1]. سند گفتار حكيمانه:
صاحب مصادر بعد از تمجيد و ستايش بليغى از اين كلام مولا(عليه السلام) كه بعداً به آن اشاره خواهيم كرد مى گويد: اين گفتار حكيمانه در غررالحكم با تفاوت روشنى ذكر شده (كه نشان مى دهد آن را از منبع ديگرى دريافت داشته است) و همچنين راغب اصفهانى در كتاب مفردات (در ماده بصر، با تفاوتى) آن را ذكر كرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 317).