فضيلت بوى خوش
1. در احاديث معتبر آمده است كه استعمال عطر وبوى خوش از جمله اخلاق پسنديده پيامبران است.[1]
 2. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «خداوند به پيامبرانش سه چيز داده است: بوى خوش وهمسر ومسواك».[2]
 3. در حديثى مى‌خوانيم كه هرگاه امام صادق علیه السلام بر موضعى سجده مى‌كرد، مردم جاى سجده امام را از بوى خوش آن حضرت كه در آنجا مانده بود مى‌شناختند.[3]
 4. از امام باقر علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «سه خصلت در حضرت رسول صلی الله علیه و آله وجود داشت كه در ديگران نبود: سايه نداشت، از هر مسيرى عبور مى‌كرد تا مدّتى بوى خوش آن حضرت در آن مسير بود به گونه‌اى كه هر كس از آنجا عبور مى‌كرد درمى‌يافت كه پيامبر صلی الله علیه و آله از آن راه عبور كرده است، از كنار هر سنگ ودرختى كه مى‌گذشت براى آن حضرت تعظيم مى‌كردند».[4]
 5. از حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «خوشبو كردن خود وزدن شارب از اخلاق پيامبران وگرامى داشتن ملائكه‌اى است كه اعمال انسان را مى‌نويسند، زيرا آنها از بوى خوش، خوششان مى‌آيد».[5]
 6. در حديث است كه حضرت رسول صلی الله علیه و آله براى بوى خوش بيش از غذا هزينه مى‌كرد.[6]
 


وقت استفاده از بوى خوش
1. در حديث صحيح ومعتبرى آمده است كه امام رض علیه السلام فرمود: «سزاوار مردان نيست هر روز بوى خوش را ترك كنند. واگر قادر نباشند يك روز در ميان عطر بزنند. واگر اين هم ممكن نباشد هر جمعه اين كار را انجام داده وآن را ترك نكنند».[7]
 2. از حضرت رسول روايت شده كه فرمود: «جبرئيل گفت: يك روز در ميان خود را خوشبو ساز واين كار را در روز جمعه حتمآ انجام بده وترك نكن».[8]
 3. و در روايتى ديگر فرمود: «روز جمعه حتمآ خود را خوشبو كنيد، اگرچه از بوى خوش متعلّق به زنان باشد».[9]
 4. در حديث است كه روزى عثمان بن مظعون خدمت پيامبر صلی الله علیه و آله عرض كرد : مى‌خواهم بوى خوش وچند چيز ديگر از لذّت‌ها را ترك كنم. حضرت فرمود : «بوى خوش را ترك نكن كه ملائكه بوى خوش مؤمن را مى‌بويند و(لااقل) هر جمعه اين كار را انجام بده[10]  كه هر چه صرف بوى خوش كنى اسراف نيست».[11]
 5. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «بر هر انسان بالغى لازم است هر جمعه شارب وناخن خود را بگيرد وچيزى از بوى خوش استفاده كند وهر زمان جمعه فرا مى‌رسيد وبوى خوش نزد حضرت رسول صلی الله علیه و آله نبود، دستمال برخى همسرانش را كه معطّر بود مى‌طلبيد وآن را مرطوب كرده وبر سر وصورت خويش مى‌ماليد».[12]
6. از امام كاظم روايت شده است كه فرمود: «روز سه‌شنبه ناخن بگيريد، روز چهارشنبه حمّام برويد، روز پنجشنبه حجامت كنيد وروز جمعه به بهترين بوها خود را معطّر سازيد».[13]
 
 
بوى خوش براى زنان
1. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «بايد رنگ بوى خوش زنان، آشكار وبويش پنهان باشد. ودر مورد مردان بايد بويش آشكار ورنگش پنهان باشد».[14]
2. از حضرت على علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «زن مسلمان بايد پيوسته خود را براى شوهرش خوشبو كند».[15]  (ولى در بيرون خانه در برابر نامحرمان از بوى خوش بپرهيزد).
3. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «هر زنى كه خود را معطّر سازد واز خانه بيرون رود، پيوسته مشمول نفرين الهى باشد تا به خانه بازگردد».[16]
 
 
فوايد بوى خوش
1. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «بوى خوش قلب را قوى مى‌كند وبر قدرت آميزش مى‌افزايد».[17]
 2. در حديثى ديگر فرمود: «هر كس هر روز از بوى خوش استفاده كند تا شب عقلش با او باشد».[18]
 3. ودر روايتى ديگر فرمود: «يك نماز با بوى خوش بهتر است از هفتاد نماز بدون بوى خوش».[19]
 4. از امام رضا علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «چهار چيز دل را مى‌گشايد وغم را زايل مى‌كند: بوى خوش، خوردن عسل، سوارى كردن، نگاه به سبزه».[20]

[1] . كافى، ج 6، ص 510، ح 1؛ مكارم الأخلاق، ص 42.
[2] . كافى، ج 6، ص 511، ح 9؛ دعائم الاسلام، ج 1، ص 119.
[3] . كافى، ج 6، ص 511، ح 11؛ مكارم الأخلاق، ص 42.
[4] . مكارم الأخلاق، ص 34.
[5] . كافى، ج 6، ص 510، ح 5؛ مكارم الأخلاق، ص 42.
[6] . كافى، ج 6، ص 512، ح 18؛ مكارم الأخلاق، ص 43.
[7] . كافى، ج 6، ص 510، ح 4؛ مكارم الأخلاق، ص 43.
[8] . كافى، ج 6، ص 511، ح 12 و13؛ دعائم الاسلام، ج 1، ص 181.
[9] . كافى، ج 6، ص 510، ح 12 و13؛ دعائم الاسلام، ج 1، ص 181.
[10] . كافى، ج 6، ص 511، ح 14.
[11] . كافى، ج 6، ص 512، ح 16؛ مكارم الأخلاق، ص 41.
[12] . كافى، ج 6، ص 11، ح 10.
[13] . عيون اخبار الرّضا 7، ج 1، ص 279، ح 20؛ خصال، ج 2، ص 153.
[14] . كافى، ج 6، ص 512، ح 17؛ دعائم الاسلام، ج 2، ص 166.
[15] . خصال، ج 2، ص 413، ح 172؛ بحارالأنوار، ج 103، ص 245، ح 23.
[16] . مكارم الأخلاق، ص 43.
[17] . كافى، ج 6، ص 510، ح 3.
[18] . كافى، ج 6، ص 510، ح 7.
[19] . همان.
[20] . عيون اخبار الرّضا 7، ج 2، ص 40، ح 126؛ مكارم الأخلاق، ص 42، با اندكى تفاوت.