در حدیثى آمده است که امام حسین(علیه السلام) اموالى را که از یمن براى معاویه مى بردند، مصادره کرد و در پى آن به معاویه نوشت:
«مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِىٍّ إِلى مُعاوِیَةِ بْنِ أَبِی سُفْیانَ، اَمّا بَعْدُ: فَاِنَّ عیراً مَرَّتْ بِنا مِنَ الْیـَمَنِ تَحْمِلُ مالا وَ حُلَلا وَ عَنْبَراً وَ طیباً إِلَیْکَ، لِتُوَدِّعَها خَزائِنَ دِمَشْقَ، وَ تَعُلَّ بِها بَعْدَ النَّهَلِ بِبَنى أَبیکَ، وَ اِنِّى اِحْتَجْتُ إِلَیْها فَاَخَذْتُها وَ السَّلامُ ; از حسین بن على(علیه السلام)، به معاویة بن ابى
سفیان; امّا بعد! گذر کاروانى به ما افتاد که از یمن همراه با اموال، پوشاک، عنبر و عطریّات، به سوى تو مى آمد، تا آنها را در خزانه دمشق جاى دهى و فرزندان پدرت را با آن سیر کنى. من بدانها نیاز داشتم، از این رو آنها را تصرّف کردم. والسلام».(1)
* * *
معاویه با شنیدن این خبر سخت برآشفت ; به خصوص این که فزونى اموال بنى هاشم را خطرى براى خود مى دید ولى چاره اى جز سکوت نداشت.