نام او «عبیدالله» و مادرش «لیلى» دختر «مسعود بن خالد» بوده است. او اوّل کس از برادران امام حسین(علیه السلام) است که براى جانبازى به میدان رفت در حالى که این رجز را مى خواند:
شَیْخی عَلِیٌّ ذوالفَخارِ الاَْطْوَلِ *** مِنْ هاشِمِ الصِّدْقِ الکَریمِ الْمُفْضِلِ
هذا حُسَیْنُ بْنُ النَبِیِّ الْمُرْسَلِ *** عَنْهُ نُحامِی بِالْحُسامِ الْمُصْقَلِ
تُفْدیهِ نَفْسِی مِنْ أَخ مُبَجَّل
«بزرگم على است آن صاحب افتخارات بزرگ، از نسل هاشم، آن راست کردار، بزرگوار بخشنده، این حسین فرزند پیامبر فرستاده خداست که با شمشیر صیقل داده از او حمایت مى کنیم و جانم را فداى برادر بزرگوارم مى نمایم».
او جنگید تا آنکه به دست «زحر بن بدر نخعى» به شهادت رسید.(1)
مورخین، تعداد فرزندان بلافصل على(علیه السلام) را که در کربلا به شهادت رسیدند شش نفر دانسته اند: 1. اباعبدالله الحسین(علیه السلام). 2. ابوالفضل العباس(علیه السلام). 3. عبدالله. 4. عثمان.
5. جعفر. 6. ابوبکر.