روایت شده که امام باقر(علیه السلام) در مشکلات چنین دعا مى کرد:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد، وَاغْفِرْلى وَارْحَمْنى، وَزَکِّ عَمَلى،
خدایا درود فرست بر محمّد و آل محمّد و بیامرز مرا و به من رحم کن و عملم را پاک کن
وَیَسِّرْ مُنْقَلَبى، وَاهْدِ قَلْبى، وَ آمِنْ خَوْفى، وَ عافِنى فى عُمُرى کُلِّهِ،
و آسان کن بازگشتگاهم را و هدایت کن دلم را و امان بخش ترسم را و عافیت ده در همه عمرم
وَثَبِّتْ حُجَّتى، وَ اغْفِرْ خَطایاىَ، وَبَیِّضْ وَجْهى، وَاعْصِمْنى فى دینى،
و پابرجا کن حجّتم را و بیامرز گناهانم را و سفید گردان رویم را و نگاهم دار در دینم
وَسَهِّلْ مَطْلَبى، وَوَسِّعْ عَلَىَّ فى رِزْقى، فَاِنّى ضَعیفٌ، وَ تَجاوَزْ عَنْ سَیِّئِ
و آسان کن خواسته ام و فراخ گردان روزیم را زیرا که من ناتوانم و در گذر از بدى
ما عِنْدى بِحُسْنِ ما عِنْدَکَ، وَلاتَفْجَعْنى بِنَفْسى، وَلاتَفْجَعْ لى حَمیماً،
آنچه نزد من است به خوبى آنچه پیش توست و داغدارم مکن به خودم و داغدار مکن خویشانم را
وَهَبْ لى یا اِلهى لَحْظَةً مِنْ لَحَظاتِکَ، تَکْشِفُ بِها عَنّى جَمیعَ ما بِهِ
و ببخش به من معبودا توجهى از توجهاتت را که برطرف کنى بدان تمام
ابْتَلَیْتَنى، وَ تَرُدُّ بِها عَلَىَّ ما هُوَ اَحْسَنُ عادَتِکَ عِنْدى، فَقَدْ ضَعُفَتْ
گرفتاریهایم را و بازگردانى بدان بر من آنچه را بهترین شیوه توست در پیش من زیرا که نیرویم
قُوَّتى، وَقَلَّتْ حیلَتى، وَانْقَطَعَ مِنْ خَلْقِکَ رَجآئى، وَ لَمْ یَبْقَ اِلاَّ رَجآؤُکَ،
سُست و چاره ام کم شده و بریده از خلق تو امیدم و برایم بجاى نمانده جز امید به تو
وَتَوَکُّلى عَلَیْکَ، وَ قُدْرَتُکَ عَلَىَّ یا رَبِّ اَنْ تَرْحَمَنى وَ تُعافِیَنى، کَقُدْرَتِکَ
و توکّلم بر تو، و نیروى تو بر من پروردگارا براى رحم بر من و عافیتم همانند نیروى تو
عَلَىَّ اَنْ تُعَذِّبَنى وَ تَبْتَلِیَنى، اِلهى ذِکْرُ عَوآئِدِکَ یُؤْنِسُنى، وَ الرَّجآءُ
است بر من که عذابم کنى و گرفتارم سازى خدایا یاد نعمتهایت آرامم کند و امید
لاِِنْعامِکَ یُقَوّینى، وَلَمْ اَخْلُ مِنْ نِعَمِکَ مُنْذُ خَلَقْتَنى، وَاَنْتَ رَبّى وَسَیّدِى،
نعمت بخشیت نیرویم دهد و هیچ گاه بیرون نبوده ام از نعمت هایت از آن روز که خلقم کرده اى پس تویى پروردگار و آقا
وَ مَفْزَعى وَ مَلْجَاى، وَ الْحافِظُ لى وَالذّابُّ عَنّى، وَالرَّحیمُ بى وَالْمُتَکَفِّلُ
و پناهگاه و ملجأ من و نگهبانم و دفاع کننده از من و مهربان به من و کفالت کننده
بِرِزْقى، وَ فى قَضآئِکَ وَ قُدْرَتِکَ کُلُّ ما اَ نَا فیهِ، فَلْیَکُنْ یا سَیِّدى
روزیم و در قضا و قدرت توست هرچه من در آنم پس چنان باشد اى آقاى من
وَ مَوْلاىَ، فیما قَضَیْتَ وَ قَدَّرْتَ وَ حَتَمْتَ، تَعْجیلُ خَلاصى مِمّا اَنَا فیهِ
و سرورم در آنچه حکم و مقدّر و مسلّم فرموده اى تعجیل در خلاص شدنم از آنچه من درآنم
جَمیعِهِ، وَالْعافِیَةُ لى، فَاِنّى لا اَجِدُ لِدَفْعِ ذلِکَ اَحَداً غَیْرَکَ، وَلا اَعْتَمِدُ
همه آن و تندرستیم زیرا من نیابم براى رفع آن هیچ کس را جز تو و تکیه نکنم در آن
فیهِ اِلاَّ عَلَیْکَ،فَکُنْ یاذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ عِنْدَ اَحْسَنِ ظَنّى بِکَ، وَرَجآئى
جز بر تو پس بوده باش اى داراى جلالت و بزرگوارى در نزد بهترین گمانى که به تو دارم و بهترین امیدم
لَکَ، وَارْحَمْ تَضَرُّعى وَاسْتِکانَتى، وَ ضَعْفَ رُکْنى، وَ امْنُنْ بِذلِکَ عَلَىَّ،
بر تو و رحم کن بر زارى و بیچارگى و سستى اساس و پایه ام و منّت نِه بدان بر من
وَعَلى کُلِّ داع دَعاکَ، یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ، وَ صَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّد وَ آلِهِ.(1)
و بر هر خواننده اى که تو را بخواند اى مهربانترین مهربانان و درود خدا بر محمّد و آلش باد.