حضرت على(علیه السلام) مى فرمایند: «أَزْرى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَرَضِىَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَهانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْها لِسانَهُ; هر کس طمع در درون داشته باشد خود را حقیر کرده، و کسى که ناراحتى هایش را فاش کند به ذلت خویش راضى شده، و کسى که زبانش را بر خود امیر کند شخصیت خود را پایمال کرده است».(1)
قیمت و ارزش هر انسانى را خودش تعیین مى کند نه جامعه، جامعه همان قیمتى که انسان روى خود مى گذارد تعیین مى کند، لذا انسان نباید خود را ارزان عرضه کند.
با ذکر این مقدّمه، در حدیث فوق سه نکته قابل ذکر است: یکى اینکه عامل تحقیر انسان چیست و چگونه انسان خود را تحقیر مى کند؟ دوم اینکه چگونه انسان خود را ذلیل مى کند و عامل ذلّت چیست؟ و سوم اینکه عامل اهانت انسان چیست و چگونه انسان خود را تحقیر مى کند؟