42 وَ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ لا نُکَلِّفُ نَفْساً إِلاّ وُسْعَها أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فیها خالِدُونَ
43 وَ نَزَعْنا ما فی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلّ تَجْری مِنْ تَحْتِهِمُ الأَنْهارُ وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی هَدانا لِهذا وَ ما کُنّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللّهُ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ وَ نُودُوا أَنْ تِلْکُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوها بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
ترجمه:
42 ـ و کسانى که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند ـ البته هیچ کس را جز به اندازه توانائیش تکلیف نمى کنیم ـ آنها اهل بهشتند; و جاودانه در آن خواهند ماند.
43 ـ و آنچه در دل ها از کینه و حسد دارند، بر مى کَنیم (تا در صفا با هم زندگى کنند); و از زیر (قصرهاى) آنها، نهرها جریان دارد; و مى گویند: «ستایش مخصوص خداوندى است که ما را به این (همه نعمت ها) رهنمون شد; و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود، ما (به اینها) راه نمى یافتیم! مسلماً فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند»! و (در این هنگام) به آنان ندا داده مى شود که: «این بهشت را در برابر اعمالى که انجام مى دادید، به ارث بردید»!