در میان مفسران گفتگو است:
بعضى آن را به نزول باران و روئیدن گیاهان تفسیر کرده اند.
و بعضى به اجابت دعا و حل مشکلات زندگى.(1)
ولى این احتمال نیز وجود دارد که منظور از برکات آسمانى، برکات معنوى و منظور از برکات زمینى برکات مادى بوده باشد.
اما با توجه به آیات گذشته، تفسیر اول از همه مناسب تر است; زیرا:
در آیات گذشته که مجازات هاى شدید مجرمان و طغیانگران را شرح مى داد، گاهى اشاره به فرود آمدن سیلاب از آسمان، و طغیان چشمه ها از زمین (همانند طوفان نوح).
گاهى اشاره به صاعقه ها و صیحه هاى آسمانى.
و گاهى زلزله هاى وحشتناک زمینى شده بود.
در آیه مورد بحث این حقیقت مطرح است که این مجازات ها واکنش اعمال خود آنها بود و گرنه اگر انسان پاک و با ایمان باشد به جاى این که عذاب از آسمان و زمین فرا رسد، برکات خدا از آسمان و زمین بر او مى بارد، این انسان است که برکات را تبدیل به بلاها مى کند.