قابل توجه این که: بنى اسرائیل، مأمور بودند به هنگام ورود به بیت المقدس دل و جان و روح خود را با یک توبه خالصانه و واقعى که در کلمه «حطّه» خلاصه مى شد، از آلودگى به گناهان گذشته بشویند، و از آن همه جرائمى که قبل از ورود به بیت المقدس مخصوصاً آزارهائى که به پیامبر بزرگشان موسى بن عمران(علیه السلام) نمودند از خدا تقاضاى بخشش کنند.
کلمه «حطّه» که در واقع شعار آنها به هنگام ورود به بیت المقدس بود، صورت اختصارى از جمله: مَسْئَلَتُنا حِطَّة: «تقاضاى ما ریزش گناهان ما و یا ریزش باران عفو و رحمتت بر ما است» مى باشد.
زیرا «حِطَّه» در اصل، به معنى نزول چیزى از طرف بالا است.
اما این شعار، مانند همه شعارها به این مفهوم نبود که تنها الفاظى را بر زبان جارى کنند، بلکه مى بایست زبانشان ترجمان روح و تمام ذرات وجودشان باشد.
ولى همان طور که در آیه بعد آمده است بسیارى از آنها حتى این شعار تربیتى را مسخ کردند، و به شکل زننده اى در آوردند و آن را وسیله مسخره و تفریح ساختند.