1 ـ از جمله لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى: «انفاق هاى خود را با منت و آزار باطل نکنید» استفاده مى شود پاره اى از اعمال ممکن است نتایج اعمال نیک را از بین ببرد، و این همان مسأله احباط است که شرح آن در ذیل آیه 217 همین سوره گذشت.
* * *
2 ـ تشبیه عمل ریاکارانه به قطعه سنگى که قشر نازکى از خاک روى آن را پوشانیده است، بسیار گویا است; زیرا افراد ریاکار باطن خشن و بى ثمر خود را با چهره اى از خیر خواهى و نیکوکارى مى پوشانند، و اعمالى که هیچگونه ریشه ثابتى در وجود آنها ندارد، انجام مى دهند، اما حوادث زندگى به زودى پرده را کنار مى زند و باطن آنها را آشکار مى سازد.
* * *
3 ـجمله «ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَ تَثْبیتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ» انگیزه هاى انفاق صحیح و الهى را بیان مى کند، و آن دو چیز است: «طلب خشنودى خدا» و «تقویت روح ایمان و ایجاد آرامش در دل و جان».
این جمله مى گوید: انفاق کنندگان واقعى کسانى هستند که تنها به خاطر خشنودى خدا، پرورش فضائل انسانى و تثبیت این صفات در درون جان خود و همچنین پایان دادن به اضطراب و ناراحتى هائى که بر اثر احساس مسئولیت در برابر محرومان، در وجدان آنها پیدا مى شود، اقدام به انفاق مى کنند (بنابراین «مِنْ» در آیه به معنى «فِى» خواهد بود).
* * *
4 ـ جمله «وَ اللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ» که در آخر آیه دوم ذکر شده، هشدارى است به همه کسانى که مى خواهند عمل نیکى انجام دهند که مراقب باشند کوچک ترین آلودگى از نظر نیت یا طرز کار پیدا نکنند; زیرا خداوند کاملاً مراقب اعمال آنها است.
* * *