این سوره، در «مکّه» نازل شده و داراى 8 آیه است
محتواى سوره تین
این سوره، در حقیقت بر محور آفرینش زیباى انسان، و مراحل تکامل، و انحطاط او دور مى زند، و این مطلب با سوگندهاى پر معنائى در آغاز سوره شروع شده است، و بعد از شمردن عوامل پیروزى و نجات انسان، سرانجام، با تأکید بر مسأله معاد و حاکمیت مطلقه خداوند، پایان مى گیرد.
فضیلت تلاوت این سوره
در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) آمده است: مَنْ قَرَأَها أَعْطاهُ اللّهُ خَصْلَتَیْنِ: الْعافِیَةَ وَ الْیَقِینَ ما دامَ فِی دارِ الدُّنْیا، فَإِذَا ماتَ أَعْطاهُ اللّهُ مِنَ الأَجْرِ بِعَدَدِ مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُّورَةَ صِیامَ یَوْم!:
«هر کس این سوره را بخواند، خداوند دو نعمت را مادامى که در دنیا است به او مى بخشد: سلامت و یقین، و هنگامى که از دنیا برود، به تعداد تمام کسانى که این سوره را خوانده اند، ثواب یک روز روزه، به عنوان پاداش به او مى بخشد».(1)
این سوره در «مکّه» نازل و آیه «وَ هذَا الْبَلَدِ الأَمِیْن» که در آن سوگند به شهر «مکّه» با اسم اشاره نزدیک یاد شده، دلیل بر آن است.