آنچه در این سوره آمده، در واقع بیانگر این واقعیت است که، توحید و شرک دو برنامه متضاد و دو مسیر کاملاً جدا مى باشد، و هیچ شباهتى با یکدیگر ندارند، توحید، انسان را به خدا مربوط مى سازد، در حالى که شرک او را از خدا بیگانه مى کند.
توحید، رمز وحدت و یگانگى در تمام زمینه ها است، در حالى که شرک، مایه تفرقه و پراکندگى در همه شؤون است.
توحید، انسان را از عالم ماده و جهان طبیعت بالا مى برد، و در ما وراى طبیعت به وجود بى انتهاى الهى پیوند مى دهد، در حالى که شرک، انسان را در چاه طبیعت سرنگون مى سازد، و به موجودات محدود، ضعیف و فانى پیوند مى دهد.
به همین دلیل، پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و تمام انبیاء عظام، نه تنها یک لحظه با شرک سازش نکردند، بلکه نخستین و مهمترین برنامه آنها مبارزه با آن بود.
امروز، نیز همه پویندگان راه حق و علماء و مبلغان این آئین، باید همین خط را ادامه دهند، و در همه جا برائت و بیزارى خود را از هر گونه شرک و سازش با مشرکان اعلام دارند.
این است راه اصیل اسلام.
خداوندا! ما را از هر گونه شرک و افکار و اعمال شرک آلود بر کنار دار!
پروردگارا! وسوسه هاى مشرکین عصر ما نیز خطرناک است، ما را از گرفتارى در دام آنها حفظ کن!
بارالها! به ما آن چنان شجاعت، صراحت و قاطعیتى مرحمت فرما که همچون پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) هر گونه پیشنهاد سازش با کفر و شرک را رد کنیم!
آمِیْنَ یا رَبَّ الْعالَمِیْنَ
پایان سورهء کافرون(1)