طبق آنچه در روایات اسلامى آمده یکى از مسیحیان نجران که منطق زور پادشاه یمن را نپذیرفت، موفّق شد خود را از چنگال مأموران ذونواس نجات داده و به سمت روم فرار کند. هنگامى که نزد قیصر روم رفت، گفت: چگونه این جا آرام نشسته اى در حالى که هم کیشان تو را در نجران شکنجه کرده و در گودال هاى آتش مى سوزانند؟! سپس داستان اصحاب الاخدود را براى قیصر روم بیان کرد. قیصر گفت: منطقه من از یمن دور است و نمى توانم به آن جا لشکرکشى کنم، امّا نامه اى به پادشاه حبشه مى نویسم تا وى به کمک مسیحیان نجران بشتابد. نجاشى پادشاه حبشه با دریافت نامه قیصر روم لشکر انبوهى آماده و به سمت نجران حرکت کرد و با ذونواس و لشکریانش درگیر شد و آنها را نابود کرد. این سرانجام آنها در دنیا بود. و امّا آنچه در آخرت در انتظار آنهاست در آیه زیر ترسیم شده است. توجّه فرمایید:
«(إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ); کسانى که مردان و زنان با ایمان را شکنجه دادند سپس توبه نکردند، براى آنها عذاب دوزخ و عذاب آتش سوزان است!»(1) آرى! اصحاب الاخدود هم در دنیا گرفتار شده و با ذلّت و خوارى به قتل رسیدند و خداوند انتقام مظلومان شکنجه شده را از آنها گرفت، و هم در آخرت به عذابى به مراتب سخت تر و دردناک تر که همان آتش سوزان است گرفتار خواهند شد.
در ضمن در این آیه شریفه نکته جالب و امیدوارکننده اى وجود دارد و آن این که: هیچ کس نباید از لطف و رحمت خداوند مأیوس و ناامید شود، چرا که درِ توبه به روى همه باز است، حتّى اگر شکنجه گران گودال هاى آتش حقیقتاً توبه کرده، و اعمال زشت گذشته خود را جبران نموده، و با قلب و دلى خالص به درگاه پروردگار مى رفتند خداوند توبه آنها را مى پذیرفت.