این خطبه از دو بخش تشکیل مى شود: در بخش اوّل امام(علیه السلام) ترسیمى از عصر بعثت و سپس اهمّیّت و عظمت قرآن ارائه داده است و بر این معنا تأکید مى کند که داروى تمام دردها و آگاهى مربوط به آینده و گذشته در این قرآن است.
و در بخش دوّم اشاره به فتنه بنى امیّه و ستم هاى عظیم و گستردگى ظلم آن ها مى کند; ولى در ادامه سخن مى گوید: حکومت آن ها چندان نمى پاید و چنان از میان مى روند که هرگز باز نخواهند گشت.