این سخن، نه خطبه است، نه کلام معمولى ; بلکه یک دعاى پر معناست که امام در آستانه جنگ با قاسطین یعنى معاویه و یارانش در ماه صفر سال 37 هجرى ایراد فرمود و در پایان آن اصحاب خود را به جهاد دعوت نمود.
این سخن، دو بخش دارد: بخش اوّل، دعایى است بسیار پرمعنا که خدا را با اوصافى مى ستاید و روح ایمان را در انسان زنده مى کند و در پایان آن از خدا مى خواهد که او و یارانش را در صورت پیروزى بر دشمن در راه حق استوار دارد و در صورت پیروزى دشمن، شهادت را نصیب فرماید و از فتنه ها دور نگه دارد.
و در بخش دوّم، امام(علیه السلام) یارانش را با جمله هاى کوتاه، اما حماسى و تکان دهنده، به مبارزه با معاویه و طرفدارانش فرا مى خواند.
* * *