وَاعْلَمُوا ـ عِبَادَاللهِ ـ أَنَّ الْمُؤْمِنَ لاَ یُصْبِحُ وَ لاَ یُمْسِی إِلاَّ وَ نَفْسُهُ ظَنُونٌ عِنْدَهُ، فَلاَ یَزَالُ زَارِیاً عَلَیْهَا وَ مُسْتَزِیداً لَهَا. فَکُونُوا کَالسَّابِقِینَ قَبْلَکُمْ، وَ الْمَاضِینَ أَمَامَکُمْ. قَوَّضُوا مِنَ الدُّنْیَا تَقْوِیضَ الرَّاحِل، وَ طَوَوْهَا طَیَّ الْمَنَازل.
ترجمه:
بدانید اى بندگان خدا که انسان با ایمان، صبح و شام بر او نمى گذرد مگر این که نزد خویش متهم است. پیوسته از خود عیب مى گیرد (و خویشتن را نقد مى کند) و براى خود طالب تکامل و فزونى است ; بنابراین همچون پیشینیان و گذشتگان (صالح) خود باشید که قبل از شما بودند. آن ها شبیه مسافرى بودند که عمودهاى خیمه را برگرفته و طى طریق مى کند (دنیا را گذرگاهى مى دانستند به سوى سراى جاودان).