یکى از معجزات پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) «تألیف قلوب» است. در آیه 159 سوره آل عمران مى خوانیم:
(فَبِما رَحْمَة مِنَ اللّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظّاً غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ);
به (برکت) رحمت الهى،در برابر آنان (مردم) نرم و مهربان شدى; و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو پراکنده مى شدند.
طبق این آیه شریفه، عطوفت و مهربانى پیامبر رحمت، موجب جذب و جلب مردم به سمت آن حضرت شد، که آن هم از رحمت الهى سرچشمه گرفته بود. بدین جهت، در آیه 63 سوره انفال مى خوانیم:
(لَوْ اَنْفَقْتَ ما فِى الْاَرْضِ جَمیعاً ما اَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَ لکِنَّ اللّهَ اَلَّفَ بَیْنَهُمْ اِنَّهُ عَزیزٌ حَکیمٌ);
(اى پیامبر ما!) اگر تمام آنچه روى زمین است صرف مى کردى که میان دلهاى آنان اُلفت دهى موّفق نمى شدى; ولى خداوند در میان آنها الفت ایجاد کرد. او توانا و حکیم است.
ایجاد یک امّت مسلمان پرقدرت از آن مردم عقب افتاده، و تبدیل دلهاى پراکنده و پر از کینه آنها، به قلبهایى متّحد و مهربان، یک معجره الهى بود.
بنابراین، اگر یکى از معجزاتِ مهمّ پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) را تألیف قلوب و جمع بین جمعیّتى خشن و پر کینه، و ایجاد محبّت و صفا و صمیمیّت بین آنها بدانیم، سخن به گزافه نگفته ایم.
آیا آئینى که معجزه آن تألیف قلوب و مهربانى و رحمت و عطوفت است، آئین خشونت است!