کسانى که به احکام قصاص و حدود و جهاد اسلامى معترضند، و آن را نشانه خشونت مى دانند، حتماً بلاهاى آسمانى و زمینى، و مجازاتهاى الهى را نیز خشونت مى پندارند، و خداوند را نیز خشن معرّفى مى کنند! در حالى که ما معتقدیم بلاها و مجازاتهاى الهى، که در دنیا شامل گنهکاران مى شود و دامن آنها را مى گیرد، هر چند ظاهرى خشونت آمیز دارد، ولى آن ها هم رحمت است! قرآن مجید در این زمینه، در آیه شریفه 94 سوره اعراف تعبیر جالبى دارد; در آیه مذکور مى خوانیم:
(وَ ما اَرْسَلْنا فى قَرْیَة مِنْ نَبِىٍّ اِلاّ اَخَذْنا اَهْلَها بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرّاءِ لَعَلَّهُمْ یَضَّرَّعُونَ);
و ما در هیچ شهر و آبادى پیامبرى نفرستادیم مگر این که اهل آن را به ناراحتیها و خسارتهایى گرفتار ساختیم; شاید به خود آیند و به سوى خدا باز گردند و تضرّع کنند.
انسانِ مستِ ناز و نعمت، گوشش بدهکار حرف پیامبران نیست; امّا هنگامى که با مشکلات دست و پنجه نرم کند، غرورش مى شکند، و گوشش آماده پذیرش سخن حق مى شود.
بنابراین، عذابهاى الهى که سبب بیدارى گناهکاران و بازگشت آنها به سوى خداو موجب تضرّع و توبه و انابه مى گردد، خشونت نیست، بلکه رحمت و رأفت الهى است.