امام باقر(علیه السلام) مى فرماید:
إنَّ أَصْحَابَ جَدِّىَ الْحُسَیِنْ لَمْ یَجِدُوا ألَمَ مَسِّ الْحَدِیْدِ(1)
هنگامى که علاقه انسان به یک هدف به مرحله عشق، آن هم عشقى سوزان، برسد تمام احساس او در همان نقطه متمرکز مى شود، و به همین جهت هر ناراحتى براى او قابل تحمل است نه تنها قابل تحمل است بلکه احساس ناراحتى نمى کند، جایى که زنان مصر با دیدن روى یوسف، در مسیر یک عشق زود گذر مجازى، آنچنان از خود بى خبر شدند که به جاى بریدن میوه، دست هاى خود را بریدند چه جاى تعجب است که عاشقان بى قرار راه خدا، و جانبازان راه حق و فضیلت، درد و رنج ضربات سنگین دشمن را احساس نکنند، باید نخست عشق ورزید، فداکارى و تحمل نتیجه حتمى آن است.