از نظر اسلام، مالکیّت «واقعى و مطلق» مخصوص خداست و مالکیّت او نسبت به همه چیز و همه موجودات در پهنه جهان هستى، مالکیّت حقیقى است و جنبه «تکوینى» دارد، نه قراردادى و قانونى و تشریعى چرا که او آفریدگار همه چیز و مدیر و مدبّر آنهاست:
( لَّهُ مَا فِى السَّمَواتِ وَ مَا فِی الأَرضِ ; آنچه در آسمان ها و زمین است از آن اوست).(1)
بنابراین مالکیّت دیگران باید با اجازه و فرمان خدا و طبق قوانین او صورت گیرد.
1. سوره بقره، آیه 255.