در پنجمین آیه مورد بحث، سخن از صفات برجسته مؤمنان است. قرآن در عبارت هاى کوتاه و بسیار پرمعنى، ضمن بیان بخش مهمى از صفات مؤمنان، پاکدامنى و عفّت را یکى از خصلت هاى برجسته آنها دانسته و مى گوید: «آنها کسانى هستند که دامان خود را (از آلودگى به بى عفتى) حفظ مى کنند و تنها آمیزش جنسى با همسران و کنیزانشان دارند که در بهره گیرى از آنان، ملامت نمى شوند و کسانى که غیر از این راهى را طلب کنند، تجاوزگرند; وَالّذینَ هُمْ لِفُرُوجِهِم حَافِظُونَ ـ اِلاّ عَلَى اَزْوَاجِهِمْ أَو مَا مَلَکَتْ ایمَانُهُمْ فَاِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ـ فَمَنِ ابْتَغى وَ رَآءَ ذَلِکَ فَأُولئکَ هُمُ العَادُونَ».(1)
جالب این که، قرآن در بیان صفات برجسته مؤمنان، عفت را بعد از نماز و زکات و پرهیز از لغو مطرح کرده و حتّى آن را بر مسئله امانت و پایبندى به عهد و پیمان نیز مقدم داشته است.
1- مؤمنون، 5تا7.