غفلت قلب انسان را مى میراند; یعنى، پس از قساوت و سنگدلى، مرگ قلب فرا مى رسد، به گونه اى که دیگر مواعظ و اندرزها تأثیرى در آن نمى کند. در چنین حالتى، راه بازگشت به روى او بسته مى شود و امیدى براى سعادت او باقى نمى ماند.
امیرمؤمنان على (علیه السلام) مى فرمایند: «مَنْ غَلَبَتْ عَلَیهِ الْغَفْلَةُ مَاتَ قَلْبُهُ; کسى که غفلت بر او چیره شود، قلبش مى میرد».(1)
در حدیث دیگرى از همان حضرت آمده است: «بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ الْمَوْعِظَةِ حِجَابٌ مِنَ الْغَفْلَةِ وَ الْغِرَّةِ; میان شما و موعظه و اندرز، حجابى از غفلت و غرور است».(2)
1- شرح فارسى غرر الحکم، جلد 5، صفحه 293.
2- همان مدرک، جلد 3، صفحه 268.