بسیارى از محیط ها به طور طبیعى غفلت زاست. مجالس غافلین و بطّالین (بیهوده کاران)، جلسات لهو و لعب، خانه هاى پر زرق و برق و اشرافى، انسان را به سوى «غفلت»مى کشاند; حتّى بسیارى از شهرها در دنیاى امروز، مبدّل به کانون «غفلت» و فساد شده است.
یکى از راه هاى رهایى از چنگال «غفلت» ترک شرکت در این گونه جلسات و اماکن و هجرت از شهرهاى آلوده به فساد است; در غیر این صورت، رهایى از دیو «غفلت»بسیار مشکل است.
امام سجاد(علیه السلام) در دعاى ابوحمزه، به هنگام مناجات با خدا در بیان یکى از عوامل سلب توفیق، عرض مى کنند:«اَو لَعَلَّکَ رَأَیْتَنى آلِفُ مَجَالِسَ البَطَّالِینَ فَبَیْنى وَ بَیْنَهُم خَلَّیْتَنى;شاید مرا علاقه مند به مجالس غافلین دیدى و مرا در میان آنها رها ساختى».
این سخن را با حدیثى از امیرمؤمنان على (علیه السلام) پایان مى دهیم: «اِحْذَرْ مَنَازِلَ الْغَفْلَةِ وَ الْجَفاءِ وَ قِلَّةَ الاَعْوَانِ عَلَى طَاعَةِ اللّهِ; از منزلگاههاى «غفلت» و خشونت و جایى که یار و مددکارى بر اطاعت خدا ندارید، بپرهیز».(1)
1-غررالحکم حدیث 2600 ـ میزان الحکمه حدیث 15147.