گرچه این آیه در مورد هجرت پیغمبر و فداکارى على(ع) نازل شده ولى مفهوم و محتواى کلّى و عمومى دارد و در واقع نقطه مقابل چیزى است که در آیات قبل در مورد منافقان وارد شده بود. مى فرماید: «بعضى از مردم (باایمان و فداکار، همچون على(ع) در لیلة المبیت به هنگام خفتن در جایگاه پیغمبر(ص)) جان خود را به خاطر خشنودى خدا مى فروشند; و خداوند نسبت به بندگان مهربان است» (وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِى نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ).
جمله «وَاللّهُ رءُوفٌ بالعباد» ممکن است اشاره به این باشد که خداوند در عین اینکه بخشنده جان به انسان است همان را خریدارى مى کند و بالاترین بها را که همان خشنودى اوست، به انسان مى پردازد.
قابل توجّه اینکه فروشنده، انسان و خریدار، خدا و متاع، جان و بهاى معامله، خشنودى ذات پاک اوست، در حالى که در موارد دیگر بهاى این گونه معاملات را بهشت جاویدان و نجات از دوزخ ذکر کرده است.
به هر حال، آیه فوق با توجّه به شأن نزول یکى از بزرگ ترین فضائل على(ع) است که در بیش تر منابع اسلامى ذکر شده است.