(آیه 133) به دنبال آیات گذشته که بدکاران را تهدید به مجازات آتش و نیکوکاران را تشویق به رحمت الهى مى کرد، در این آیه کوشش و تلاش نیکوکاران را به یک مسابقه معنوى تشبیه کرده که هدف نهایى آن آمرزش الهى و نعمتهاى جاویدان بهشت است. مى فرماید: «و شتاب کنید براى رسیدن به آمرزشِ پروردگارتان» (وَ سَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَة مِنْ رَبِّکُمْ).
«سارعوا» از «مسارعت» به معنى تلاش و کوشش دو یا چند نفر براى پیشى گرفتن از یکدیگر در رسیدن به یک هدف است.
از آنجا که رسیدن به هر مقام معنوى بدون آمرزش و شستشوى از گناه ممکن نیست، هدف این مسابقه معنوى در درجه اوّل مغفرت و دومین هدف آن بهشت قرار داده شده، «بهشتى که وسعت آن، آسمانها و زمین است» (وَ جَنَّة عَرْضُهَا السَّمَـوَاتُ وَالاَْرْضُ).
مراد از «عرض» در آیه فوق معنى لغوى آن یعنى وسعت است.
در پایان آیه تصریح مى کند: این بهشت، با آن عظمت، «براى پرهیزگاران آماده شده است» (أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ).
از این آیه و آیات فراوان دیگر استفاده مى شود که بهشت و دوزخ هم اکنون آماده شده اند، اگرچه بر اثر اعمال نیک و بد انسانها توسعه مى یابند ـ دقّت کنید.