سیماى پرهیزگاران

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی

صفحه کاربران ویژه - خروج
مرتب سازی بر اساس
 
برگزیده تفسیر نمونه جلد 1
بررسى تاریخ گذشتگان مسابقه در مسیر سعادت

(آیه 134) از آنجا که در آیه قبل وعده بهشت جاویدان به پرهیزگاران داده شده، در این آیه پرهیزگاران را معرّفى کرده و پنج صفت از اوصاف عالى و انسانى براى آنها ذکر مى کند:

1. «همانها که در توانگرى و تنگدستى، انفاق مى کنند» (الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ).

جالب توجّه اینکه در اینجا نخستین صفت برجسته پرهیزگاران، انفاق ذکر شده زیرا این آیات نقطه مقابل صفاتى را که درباره رباخواران و استثمارگران در آیات قبل ذکر شد، بیان مى کند. به علاوه، گذشت از مال و ثروت، آن هم در حال خوشى و تنگدستى، روشن ترین نشانه مقام تقواست.

2. «و خشم خود را فرو مى برند» (وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ).

«کظم» در لغت به معنى بستن سر مشکى است که از آب پر شده باشد، سپس به طور کنایه در مورد کسانى که از خشم پر مى شوند و از انجام آن خوددارى مى نمایند به کار مى رود.

«غَیظ» به معنى شدّت غضب و حالت برافروختگى و هیجان روحى است که بعد از مشاهده ناملایمات به انسان دست مى دهد.

امام صادق(ع) در حدیثى فرمود: «هر که خشمى را فرو خورد که اگر بخواهد مى تواند آن را به کار بندد (و از طرف خود انتقام بگیرد)، خداوند در روز قیامت دلش را از خشنودى خود پُر سازد.»

3. «و از خطاى مردم درمى گذرند» (وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ).

فرو بردن خشم بسیار خوب است امّا به تنهایى کافى نیست زیرا ممکن است کینه و عداوت را از قلب انسان ریشه کن نکند، در این حال براى پایان دادن به حالت عداوت، باید کظم غیظ با عفو و بخشش همراه گردد.

4. آنها نیکوکارند «و خدا نیکوکاران را دوست دارد» (وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ).

در اینجا اشاره به مرحله عالى تر از عفو شده که انسان با نیکى کردن در برابر بدى ـ آنجا که شایسته است ـ ریشه دشمنى را در دل طرف بسوزاند و قلب او را نسبت به خویش مهربان گرداند.

(آیه 135) 5. «و آنها که وقتى مرتکب عمل زشتى شوند، یا به خود ستم کنند، به یاد خدا مى افتند; و براى گناهان خود، طلب آمرزش مى کنند» (وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ).

«فاحِشَه» از ماده فحش و فحشاء، به معنى هر عمل بسیار زشت است و انحصار به اعمال منافى عفت ندارد.

از آیه فوق استفاده مى شود که انسان تا به یاد خداست، مرتکب گناه نمى شود، امّا این فراموشکارى و غفلت در افراد پرهیزگار دیرى نمى پاید، به زودى به یاد خدا مى افتند و گذشته را جبران مى کنند; «و کیست جز خدا که گناهان را ببخشد؟» (وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ).

در پایان آیه براى تأکید مى گوید: «و بر گناه، اصرار نمى ورزند، با اینکه مى دانند» (وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلَى مَا فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ).

(آیه 136) در این آیه پاداش پرهیزگارانى که صفات آنها در دو آیه گذشته آمد را توضیح داده مى گوید: «آنها پاداششان آمرزش پروردگار، و بهشتهایى است که از زیر درختانش، نهرها جارى است; جاودانه در آن مى مانند» (أُولَـئِکَ جَزَاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ جَنَّاتٌ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا).

و در پایان آیه مى گوید: «چه نیکوست پاداش اهل عمل!» (وَ نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ).

 

بررسى تاریخ گذشتگان مسابقه در مسیر سعادت
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Lotus
Mitra
Nazanin
Titr
Tahoma