(آیه 69) در مورد نزول این آیه و آیه بعد نقل شده: یکى از صحابه پیامبر(ص) به نام ثوبان که نسبت به آن حضرت محبّت و علاقه شدیدى داشت، روزى با حال پریشان خدمتش رسید. حضرت از سبب ناراحتى او سؤال نمود. عرض کرد: امروز در این فکر فرو رفته بودم که فرداى قیامت اگر من اهل بهشت باشم، مسلّماً در مقام جایگاه شما نخواهم بود و اگر اهل بهشت نباشم که تکلیفم روشن است. بنابراین در هر حال از درک حضور شما محروم خواهم شد، با این حال چرا افسرده نباشم ؟
این دو آیه نازل شد و به این گونه اشخاص بشارت داد که مطیعان پروردگار، در بهشت نیز همنشین پیامبران و برگزیدگان خدا خواهند بود.
سپس پیامبر(ص) فرمود: به خدا سوگند، ایمان مسلمانى کامل نمى شود مگر اینکه مرا از خود و پدر و مادر و همه بستگان بیش تر دوست دارد و در برابر گفتار من تسلیم باشد.