Hadisənin xülasəsini İbni Əsakir «Fəthül-Bari» kitabında nəql etmiş və demişdir: Məkkədə quraqlıq baş verən zaman Qüreyş qəbiləsi Əbu Talibin yanına gəlib dedilər: “Bütün çöllər qurumuş, qəhətlik hər yeri bürümüşdür. Gəl gedək Allahdan yağış istəyək.”
Əbu Talib hərəkət etdi, yanında da bir uşaq vardı (o, hələ uşaqlıq dövranında olan həzrəti Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) idi). Bu uşağın üzü günəş kimi parlayırdı. Əbu Talib Peyğəmbəri qucağına aldı, kürəyini Kə’bənin divarına yapışdırıb həmin uşağa təvəssül etdi. Bu zaman asimanda buluddan əsər-əlamət yox idi, amma gözlənilmədən hər tərəfdən buludlar toplaşaraq səmanı tutdular, o qədər yağış yağdı ki, bütün çöllər yaşıllaşdı. Əbu Talib Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)-in mədhində bir şe’r qoşub dedi:
اَبْیَضُ یُسْتَسْقَی الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ثمالُ الْیَتَامی عِصْمَةٌ لِلْاَرَامِلِ
“Peyğəmbər elə ağ üzlüdür (hörmətlidir) ki, buludlar onun xatirinə yağış yağdırır.
Yetimlərin pənahgahı, dul qadınların keşikçisi olacaqdır.”[1]
[1] «Fəthul-Bari», 2-ci cild,səh. 494; «Sireyi Ələvi», 1-ci cild, səh.116